26 november 2014 heb ik de behandeling van het provinciale Flora- en Faunabeleidsplan (Statenstuk 2014-647) bijgewoond. Er waren een groot aantal insprekers zoals Partij voor de Dieren, beheerders van natuurterreinen, belangenverenigingen van natuur- en milieu, agrariërs, jagers, recreatie, particulier grondbezit enz. Waar het vooral overging was het al dan niet aanwezige draagvlak voor de herintroductie van de grote grazers ‘ dam- en edelhert ‘ , de nulstand voor het wildzwijn, de financiën en de consequenties voor Drenthe als het provinciaal plan alsnog wordt uitgesteld totdat de nieuwe Natuurwet er is. Laatste laat nog steeds op zich wachten door onverwachte problemen in de Tweede Kamer. Met de nieuwe Natuurwet gaat veel bevoegdheden van het Rijk naar de provincies inclusief de gelden van het schade Faunafonds, die bij overgang echter niet geoormerkt worden.
Zoals bekend wordt wildschade tot op heden alleen vergoed aan agrarische bedrijven en niet aan particulieren. Aan deze rechtsongelijkheid moet volgens de meerderheid van de Staten een einde komen. Praktisch alle politieke deden die oproep aan het College met uitzonderingen van gek genoeg de PvdA fractie terwijl juist zij in het Dagblad van het Noorden recent nog weer werden geciteerd te zullen komen met een motie dienaangaande.
Het jammerlijke is echter wel dat de fracties aan die rechtsongelijkheid bijna zonder uitzondering wel een voorwaarde verbonden namelijk dat:
De schade (rechtstreeks) het gevolg is van (nieuw) provinciale beleid waarbij door sommigen deze ook nog specifiek gekoppeld werd aan schade veroorzaakt door de grote grazers.
Het zal duidelijk zijn dat dit voor particulieren die schade hebben van bv. steenmarters, geen oplossing biedt.
Om voornoemde reden heb zowel tijdens als de bijeenkomst praktisch alle politieke fracties benaderd en ervoor gepleit de rechtsongelijkheid die in de huidige landelijke Fauna fondsregeling zit, niet over te nemen wanneer de Provincie verantwoordelijk wordt voor de uitvoering ervan. Immers als de overheid en de maatschappij vinden dat de natuur collectieve bescherming behoeft en dat vindt de Werkgroep Steenmarters ook, dan zou het ook vanzelfsprekend dienen te zijn dat daar waar in een regio buitenproportionele financiële overlast van een diersoort wordt ondervonden als gevolg van dat gevoerde beleid, deze financieel ook collectief zou moeten worden gedragen, door aldaar de slachtoffers van dat beleid tenminste gedeeltelijk hiervoor op enigerlei wijze te compenseren.
De toezegging door gedeputeerde Munniksma dat een provinciaal een meldpunt voor schade zal worden ingericht, kan daarbij behulpzaam zijn maar ook niet meer. De beargumentering dat ‘ agrariërs ‘ wel een financiële vergoeding krijgen voor geleden schade vanwege het effect op hun inkomen als ware dat niet het geval voor particulieren, is ook niet houdbaar. Immers wanneer bv. een ZZP ‘er ’s morgens naar zijn werk wil en zijn auto weigert vanwege doorgebeten kabels, dan staan ook zijn/haar verdiensten voor die dag (en mogelijk zelfs langer omdat het vertrouwen van de klant is ondermijnd) op het spel. Kortweg, de geconstateerde rechtsongelijkheid mag niet blijven voortbestaan.
Tevens heb ik nog een aantal andere zaken benoemd en onderbouwd welke nu of ontbreken of te vrijblijvend in het onderhavige Drentse flora- en faunaplan worden genoemd zoals:
Het duurzaam monitoren door gemeenten van dieren in het wild, de ondergrens van het aantal dieren per oppervlakte eenheid (bv. een hectare) i.v.m. uitsterven en de bovengrens i.v.m. overlast, randvoorwaarden waarom een diersoort op een beschermingslijst vermeld is zodat enerzijds duidelijk wordt wanneer zij eraf moet komen omdat het nu ten onrechte op voorkomt of er juist op moet worden geplaatst daar het er ten onrechte niet op staat.
Verder in de contacten met de fracties ook nog eens extra benadrukt dat schade door steenmaters aan particulier goed niet doelmatig is te verzekeren en dat een onderhoud met de grootste verzekering in het Noorden ‘ Univé Stad en Land ‘ is uitgelopen op één grote teleurstelling. Slechts begrip maar daar kan de particulier het herstel van schade niet van betalen. Een financiële (in)directe tegemoetkoming bij aanschaf van een preventieve voorziening zelf of in de premie, het bijdragen aan een provinciaal fonds, overleg met de autobranche voor onderzoek naar voor steenmarters onaantrekkelijke materialen onder de motorkap enz., nergens wilde ‘ Univé ‘ zijn medewerking aan geven.
a.s. 17 december zal het voorliggende provinciaal Flora- en Fauna plan in een plenaire vergadering van de Staten weer aan de orde komen. Tot dat moment is het onduidelijk of het plan dan inhoudelijk wordt behandeld of dat het wordt doorgeschoven naar een later tijdstip. Hoe dan ook, de Werkgroep hoopt uiteraard dat het mondelinge gelobby op 26 november jl. een positief effect zal hebben. In een afzonderlijk schrijven aan alle fracties zal de Werkgroep voor de bovengenoemde punten nogmaals aandacht vragen.
Tot slot:
De vele inzet van de Werkgroep is bij de Provincie niet onopgemerkt gebleven. In het concept Flora- en Fauna beleidsplan van 2014 is aan de overlast van de steenmarter bijna een volledige bladzijde gewijd. In een speciaal kader valt o.a. te lezen dat als andere middelen falen: In Drenthe het doden van steenmarters niet meer uitgesloten wordt. Het is een kleine stap maar deze moest toch wel eerst gezet worden.
Getekend, De Dorpsbelangen Werkgroep Borger-Odoorn “Reductie Overlast Steenmarters “
