Op 12 juni constateer ik ’s morgens onder de douche op elk van mijn bovenbenen op 3 plaatsen zeer kleine bloedstolletjes. Mijn vermoeden op dat moment is dat dit de dag eerder is gebeurt door bramenstruiken tijdens mijn wandeling langs het bos waarbij ik was afgeweken van het pad om de beleving van de echte natuur (bv. een hert of een koppel herten) mee te maken.
Op 18 juni zie ik ’s morgens, wederom tijdens het douchen, in mijn lies een donkere zwarte bolletje ter grootte van ruim een ½ cm; de 6 eerdere genoemde plekjes waren inmiddels veranderd in kleine ‘blauw gele ‘ vlekken gelijkend op bloeduitstortinkjes. Als ik het bolletje wil pakken valt het van mijn huid af; ik pak het op, leg het op een stuk papier en zie het bewegen. Nu werd het mij in ééns duidelijk: ‘k Ben gebeten door een teek.
Vervolgens ga ik met het bolletje bloed en de teek naar de huisartspraktijk waar ik wordt geholpen door een assistente. Het bolletje is het bewijs voor het m.i. direct nodig hebben van een antibiotica om te voorkomen dat de ziekte van Lyme zich kan ontwikkelen , er is immers vermoedelijk reeds een week verstreken dat ik de tekenbeet heb opgelopen.
Maar dat niet alleen, het bolletje geeft voor mijn gevoel de mogelijkheid daaruit een punctie / monstertje te nemen zodat snel kan worden vastgesteld of deze teek ook drager is van Borrelia Burgdorferi bacterie, welke de ziekte van Lyme kan veroorzaken als niet tijdig tegenmaatregelen worden genomen. Op mijn voorstel houdt de assistente telefonisch ruggespraak met mijn huisarts. Het resultaat is:
De punctie gaat niet door, men heeft er niet van gehoord, het behoort niet tot de (standaard) procedures. Het geven van antibiotica blijkt ook in deze situatie geen vanzelfsprekendheid vanwege de onderkenning dat steeds meer mensen resistent zijn voor antibiotica en het risico groot is dat het middel uitgewerkt raakt. Het beleid met betrekking tot het verstrekken van antibiotica is er één van grote terughoudendheid, te meer daar de kans op het krijgen van de ziekte van Lyme bij een tekenbeet klein is, zo wordt mij gezegd. ‘k Ben het niet ééns dat mij geen antibiotica verstrekt wordt omdat ik persoonlijk, met een verleden van 65 jaar, daarvan nooit een groot gebruiker ben geweest en ik de kans op het resistent worden dan ook niet inzie. Moet mij er echter noodgedwongen bij neerleggen, kan moeilijk een greep uit de kast bij de apotheek doen.
Op vrijdag 26 juni verschijnt in de loop van de dag op het linker bovenbeen een aanvankelijk vage en langzaam steeds duidelijk wordende zacht rode vlek. Op de maandag morgen erop volgende, de ronde kring op het bovenbeen was inmiddels tot zo’n 10 cm aangegroeid, meld ik mij weer bij de huisarts en nu krijg ik wel een antibioticakuur (amoxicilline) en wel voor de duur van 14 dagen plus dat ik verwezen wordt naar het Refaja ziekenhuis te Stadskanaal voor het laten doen van een bloedprik om vast te stellen of de ziekte van Lyme zich inmiddels heeft ontwikkeld. Na de kuur enkele dagen te hebben opgevolgd, verdween de kring.
Op donderdag 9 juli had ik nog steeds geen bericht over de uitslag van de bloedprik ontvangen en heb daarop de huisartsenpraktijk De Wieke gebeld. Daar bleek ook nog niets bekend en er werd vervolgens actie ondernomen. Even later ontving ik telefonisch van de doktersassistente de uitslag met de woorden “ het onderzoek is voor u positief “ waarop ik vroeg: “ bedoeld u Goed of bedoeld u dat ik de Ziekte heb”. Helaas was het voor mij dat antwoord niet positief.
De vraag waar ik mee blijf zitten is: “ Waarom niet direct een antibiotica kuur c.q. bloedmonster genomen ? Als dat wel had plaatsgevonden, was dan de ziekte van Lyme direct in de kiem kunnen worden gesmoord en had zij zich daardoor dan niet ontwikkeld ? “
Uiteraard begrijp ik dat antibiotica niet moet worden verstrekt indien daarvoor geen grond en / of een andere afdoende oplossing voorhanden is. Ook begrijp ik de terughoudendheid uit voorzorg en dat in verband met kans op immuniteit voor het middel. Desondanks moet maatwerk in individuele gevallen een bewuste afweging zijn om het direct toch wel toe te passen in geval van een tekenbeet waarbij o.a. dan het gebruik van antibiotica door de patiënt in het verleden, een belangrijkuitgangspunt zou mogen kunnen en moeten spelen. Welke rol zorgverzekeraars in dit proces van terughoudendheid bij het toepassen van antibiotica spelen is mij niet bekend.
Ten overvloede:
Bovenstaande is geen klacht aan mijn huisarts en / of haar assistent want zij hebben voor het verstrekken van antibiotica in geval van een tekenbeet, gehandeld overeenkomstig de daarvoor geldende richtlijnen. Mijn doel is de discussie aan te zwengelen dat er ruimte moet zijn hiervan af te wijken en dat het mogelijk gewenst is dit in een medisch protocol vast te leggen om de huisarts een handvat te geven hoe in voorkomende gevallen te handelen en dat uiteraard in het voordeel van de patiënt.
